Opvangtehuis straatkinderen
Blijf op de hoogte en volg Mandy
23 Mei 2014 | Malawi, Zomba
Donderdag 22 mei:
Smorgens om half vijf zit ik rechtop in bed. Er wordt al druk door Catharina geveegd onder mijn raam. Niet te geloven, die vrouw werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ik durf mijn e-reader niet aan te zetten want dan schijnt er ligt in mijn kamertje en dan zie ik te veel rondkruipen. Om half zeven staat er een heerlijke omelet voor me klaar en thee. Ik ga met Matab de geiten straks uitlaten. Matab is een meisje van zeventien en ook besmet met hiv. Ze woont hier op het platteland en gaat gelukkig elke middag naar school. Haar moeder is overleden aan aids en zij zorgt nu voor haar vader en andere broertjes en zusjes. Ze gaat elke morgen zeven geiten uitlaten en ik ga vanochtend met haar mee. Ik krijg instructies van haar in gebrekkig Engels. We hebben al twee dagen een klik met elkaar. Ik noem haar The Boss en dan giert ze het uit. Ze pakt steeds mijn hand en op de eerste dag wilde ze mijn koffer dragen toen ik aankwam. Als we op pad gaan worden we van alle kanten bekeken. En Matab glundert van trots dat die 'witte' met maar mee gaat. Die geit die ik aan een stuk touw vasthoud wil niet wat ik wil. Die wil naar een struik waar van die joekels van sprinkhanen inzitten. Getver.... Ik haat die dingen. Matab ligt in een deuk als ik telkens krijs. Zij pakt ze gewoon en komt ermee naar mij. Ikke: no no no go away hahaha. We lachen veel samen.
Dan om 10 uur komt Thym, onze chauffeur ons oppikken en vertrekken we naar Zomba naar het opvangtehuis voor straatkinderen.
We worden uitgezwaaid en Matab laat me niet meer los tot ik in het gammele busje zit.
Bij het tehuis aangekomen worden we heel officieel welkom geheten door Roger, de oprichter en contactpersoon van het tehuis. Op dit moment zijn er zeven jongetjes.
Bij binnen komst worden ze één voor één aan me voorgesteld en zeggen ze hun naam en leeftijd zelf. Dan zingen ze stuk voor stuk een Malawiaans gospel liedje. Er zijn hier twee Nederlandse vrijwilligers voor 3 maanden aan het werk. We maken kennis met ze en krijgen ook hun schamele huisje te zien waar ze verblijven. Ook krijgen we het hele opvangtehuis te zien. Wat een verschrikkelijk krot. 2 kleine kamertjes waar zeven kinderen slapen. Op vieze matrassen op de grond met versleten dekens. Een ruimte met een gat in de grond dient als toilet. Een klaslokaaltje. Een kamer waar de opvangvader slaapt. Die man heet Pino en is het hart van het tehuisje. De kinderen hangen aan hem. Hij laat ons zijn dossiers zien van de jongens. Elk kind verblijft hier ongeveer 3 maanden. Men probeert dan om de kinderen weer bij hun familie te herplaatsen of andere opvang te regelen. Elke avond gaat Pino de straat op in Zomba om kleine kinderen van de straat te plukken die niemand meer hebben. Gisterenavond is Justin van 11 jaar gevonden. Doodsbang, stervend van de honger. Verstoten door zijn stiefmoeder en alleen maar vodden aan zijn lijfje. Ze hebben hem meegenomen naar het opvangtehuis en Pino heeft met hem gepraat de hele nacht lang. Hij heeft hem gewassen en eten gegeven. Nu zie ik Justin en heb zo met hem te doen. Hij staat er zo verloren bij. Maar is niet meer het bange menneke zoals hij vanacht is binnengebracht. 'S Middags zal ik hem voor het eerst voorzichtig zien lachen als we samen de stoelendans doen. We gaan na de kennismaking met Roger naar het nieuw te bouwen tehuis kijken een stukje buiten Zomba. Dit huis wordt gebouwd met geld van donaties die Be-More binnensleept door oa mijn geld wat ik betaald heb voor mijn reis.
Dan gaan we ook even kijken naar het opvangtehuis voor de twee vrijwilligers Erwin en Monica. Daar staat een lunch voor ons klaar. Smiddags weer terug naar de jongens in Zomba en dat wordt een middag om nooit te vergeten. Hele middag worden er spelletjes gespeeld met de Kids en wij doen gezellig mee. Wat een dankbaar werk. Justin komt steeds losser en ik zie hem steeds naar me kijken als hij met iets mee doet. Ik steek mijn duim op als hij kijkt en dan glundert hij. Ik moet steeds slikken want het is zo mooi om te zien dat een simpel spelletje als stoelendans de kinderen zoveel plezier geeft. Ze hebben helemaal geen speelgoed. Er is alleen maar een ouwe voetbal.
Dan om 16.00 uur nemen we afscheid en vraagt Roger aan Arno en mij of we het Nederlands volkslied willen zingen. Daarna zullen de jongens het Malawiaanse volkslied voor ons zingen. Godmeja ik moet moeite doen om niet te janken als ze dat doen. Staan ze daar op een rijtje met hun hand op de borst zo trots als een pauw te zingen. Ik ben blij als Thym verschijnt en ik de bus in kan pfff....
Wat een dag.
En dan zijn we weer in de lodge van Be-more. En dan...... Joehoe ..... Internet!!! Meteen ff met ons mam facetimen zodat ze kan zien dat alles oke met me is. Skypen met mneer en waarbenjenu updaten.
Ik ga lekker douchen en kies voor een overheerlijk bord spaghettie.
Kim komt vragen hoe het de afgelopen dagen is gegaan en vertelt ons wat we morgen en in het weekend gaan doen. Morgen zullen we het ziekenhuisje met twee Nederlandse artsen gaan bezoeken. Zaterdag en zondag vrij en gaan we op safari en een boottocht maken.
Nou dit was het weer voor vandaag. Ik weet niet wanneer ik weer online ben maar dat zien jullie vanzelf.
Dikke kus van Kee en tot ooit!!
Smorgens om half vijf zit ik rechtop in bed. Er wordt al druk door Catharina geveegd onder mijn raam. Niet te geloven, die vrouw werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ik durf mijn e-reader niet aan te zetten want dan schijnt er ligt in mijn kamertje en dan zie ik te veel rondkruipen. Om half zeven staat er een heerlijke omelet voor me klaar en thee. Ik ga met Matab de geiten straks uitlaten. Matab is een meisje van zeventien en ook besmet met hiv. Ze woont hier op het platteland en gaat gelukkig elke middag naar school. Haar moeder is overleden aan aids en zij zorgt nu voor haar vader en andere broertjes en zusjes. Ze gaat elke morgen zeven geiten uitlaten en ik ga vanochtend met haar mee. Ik krijg instructies van haar in gebrekkig Engels. We hebben al twee dagen een klik met elkaar. Ik noem haar The Boss en dan giert ze het uit. Ze pakt steeds mijn hand en op de eerste dag wilde ze mijn koffer dragen toen ik aankwam. Als we op pad gaan worden we van alle kanten bekeken. En Matab glundert van trots dat die 'witte' met maar mee gaat. Die geit die ik aan een stuk touw vasthoud wil niet wat ik wil. Die wil naar een struik waar van die joekels van sprinkhanen inzitten. Getver.... Ik haat die dingen. Matab ligt in een deuk als ik telkens krijs. Zij pakt ze gewoon en komt ermee naar mij. Ikke: no no no go away hahaha. We lachen veel samen.
Dan om 10 uur komt Thym, onze chauffeur ons oppikken en vertrekken we naar Zomba naar het opvangtehuis voor straatkinderen.
We worden uitgezwaaid en Matab laat me niet meer los tot ik in het gammele busje zit.
Bij het tehuis aangekomen worden we heel officieel welkom geheten door Roger, de oprichter en contactpersoon van het tehuis. Op dit moment zijn er zeven jongetjes.
Bij binnen komst worden ze één voor één aan me voorgesteld en zeggen ze hun naam en leeftijd zelf. Dan zingen ze stuk voor stuk een Malawiaans gospel liedje. Er zijn hier twee Nederlandse vrijwilligers voor 3 maanden aan het werk. We maken kennis met ze en krijgen ook hun schamele huisje te zien waar ze verblijven. Ook krijgen we het hele opvangtehuis te zien. Wat een verschrikkelijk krot. 2 kleine kamertjes waar zeven kinderen slapen. Op vieze matrassen op de grond met versleten dekens. Een ruimte met een gat in de grond dient als toilet. Een klaslokaaltje. Een kamer waar de opvangvader slaapt. Die man heet Pino en is het hart van het tehuisje. De kinderen hangen aan hem. Hij laat ons zijn dossiers zien van de jongens. Elk kind verblijft hier ongeveer 3 maanden. Men probeert dan om de kinderen weer bij hun familie te herplaatsen of andere opvang te regelen. Elke avond gaat Pino de straat op in Zomba om kleine kinderen van de straat te plukken die niemand meer hebben. Gisterenavond is Justin van 11 jaar gevonden. Doodsbang, stervend van de honger. Verstoten door zijn stiefmoeder en alleen maar vodden aan zijn lijfje. Ze hebben hem meegenomen naar het opvangtehuis en Pino heeft met hem gepraat de hele nacht lang. Hij heeft hem gewassen en eten gegeven. Nu zie ik Justin en heb zo met hem te doen. Hij staat er zo verloren bij. Maar is niet meer het bange menneke zoals hij vanacht is binnengebracht. 'S Middags zal ik hem voor het eerst voorzichtig zien lachen als we samen de stoelendans doen. We gaan na de kennismaking met Roger naar het nieuw te bouwen tehuis kijken een stukje buiten Zomba. Dit huis wordt gebouwd met geld van donaties die Be-More binnensleept door oa mijn geld wat ik betaald heb voor mijn reis.
Dan gaan we ook even kijken naar het opvangtehuis voor de twee vrijwilligers Erwin en Monica. Daar staat een lunch voor ons klaar. Smiddags weer terug naar de jongens in Zomba en dat wordt een middag om nooit te vergeten. Hele middag worden er spelletjes gespeeld met de Kids en wij doen gezellig mee. Wat een dankbaar werk. Justin komt steeds losser en ik zie hem steeds naar me kijken als hij met iets mee doet. Ik steek mijn duim op als hij kijkt en dan glundert hij. Ik moet steeds slikken want het is zo mooi om te zien dat een simpel spelletje als stoelendans de kinderen zoveel plezier geeft. Ze hebben helemaal geen speelgoed. Er is alleen maar een ouwe voetbal.
Dan om 16.00 uur nemen we afscheid en vraagt Roger aan Arno en mij of we het Nederlands volkslied willen zingen. Daarna zullen de jongens het Malawiaanse volkslied voor ons zingen. Godmeja ik moet moeite doen om niet te janken als ze dat doen. Staan ze daar op een rijtje met hun hand op de borst zo trots als een pauw te zingen. Ik ben blij als Thym verschijnt en ik de bus in kan pfff....
Wat een dag.
En dan zijn we weer in de lodge van Be-more. En dan...... Joehoe ..... Internet!!! Meteen ff met ons mam facetimen zodat ze kan zien dat alles oke met me is. Skypen met mneer en waarbenjenu updaten.
Ik ga lekker douchen en kies voor een overheerlijk bord spaghettie.
Kim komt vragen hoe het de afgelopen dagen is gegaan en vertelt ons wat we morgen en in het weekend gaan doen. Morgen zullen we het ziekenhuisje met twee Nederlandse artsen gaan bezoeken. Zaterdag en zondag vrij en gaan we op safari en een boottocht maken.
Nou dit was het weer voor vandaag. Ik weet niet wanneer ik weer online ben maar dat zien jullie vanzelf.
Dikke kus van Kee en tot ooit!!
-
23 Mei 2014 - 06:43
Henriëtte :
Hoi, je hebt weer van alles mee gemaakt daar. Wel leuk als je ziet dat daar de kinderen van een simpel iets, zosls de stoelendans zo blij van worden. Je zal straks thuis als je thuis bent, niet meer bang zijn als je af en toe een spin ziet. Weer een leuk verhaal. Gr.x -
23 Mei 2014 - 07:39
Debora:
Als je dit leest besef je pas hoe goed we het hier hebben; en wij Nederlanders toch maar klagen. We moeten ons schamen.
groetjes en een dikke kus.
Debora
-
23 Mei 2014 - 08:01
Karin:
Het is een hele beleving, leuk om de verhalen te lezen.
Karin
-
23 Mei 2014 - 08:58
Ine:
Jezus wat een mooi boek wordt dit weer! Ik heb nu al je verhalen aan elkaar doorgelezen. Fijn zo,n spiderman erbij ha ha. Als ik het goed begrijp kunnen we in het vervolg jou inschakelen voor verbouwingen hi hi.
Bedankt Mandy tot dusver voor de verhalen. Zo krijgen we een mooi en ontroerend beeld van dit land.
Zie uit naar de rest. Xx ine -
23 Mei 2014 - 09:19
Mam:
Goede morgen lieve dochter,
Geweldig hoe je het daar doet,ben echt trots op jou .
Geweldig hoe je met de kinderen omgaat, en ja dan mogen wij hier echt niet klagen !!
Super mooie foto's, nu kan ik begrijpen waarom je dit doet, je bent een geweldig mens !!
Jou pap zou heel trots op je zijn geloof dat maar .
Nog een fijn dag vandaag en tot het volgende verslag.
Heel veel liefs mam hou van jou -
23 Mei 2014 - 16:42
Hermieke:
ooo mandy wat mooi he .en hoe blij die kindjes zijn ,wel heel aangrijpend ,zou ok steeds brok in mun keel hebben hoor ,wat zielig voor ze ,
wat hebben wij het hier dan toch goed he ,
ook heel mooi dat je dit doet , had er bijna bij gezeten he hihihihihhi
super goed ,tot t volgende verhaal g'tjes xxxx -
23 Mei 2014 - 17:45
Eileen En Tiny:
Het kippenvel staat op mijn armen en tranen in mijn ogen.
En toch zijn die mensen gelukkig!
Dikke knuffel van ons. Je bent geweldig -
26 Mei 2014 - 21:59
Marian:
Mooie verhalen en foto's je mag trots op jezelf zijn!
Wat hebben wij het hier toch goed he!
Geniet ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
